Bağlanma stili kavramı, John Bowlby tarafından 1960'lardan itibaren geliştirilen Bağlanma Teorisi'ne dayanmaktadır. Bowlby, bebeklerin birincil bakıcılarıyla kurdukları duygusal bağın, onların sonraki yaşamlarındaki ilişkilerini önemli ölçüde etkilediğini öne sürmüştür. Bağlanma stillerinin ampirik olarak incelenmesi ve testlerinin geliştirilmesi ise daha sonraki yıllarda, özellikle Mary Ainsworth'ün çalışmalarıyla ivme kazanmıştır. Ainsworth, 1970'lerde geliştirdiği Yabancı Ortam Deneyi (Strange Situation Procedure) ile bebeklerde gözlemlenen farklı bağlanma örüntülerini (güvenli, kaygılı-kararsız ve kaçıngan) tanımlamıştır. Bu deney, bebeklerin anneleriyle ayrılık ve yeniden birleşme anlarındaki davranışlarını gözlemleyerek bağlanma stillerini sınıflandırmaya yönelik ilk sistematik yöntem olmuştur. Yetişkin bağlanma stillerini değerlendirmeye yönelik testler ise daha sonraki araştırmacılar tarafından geliştirilmiştir. Özellikle Cindy Hazan ve Phillip Shaver'ın 1987'de yayınladıkları çalışmaları, bağlanma teorisini yetişkin romantik ilişkilerine uygulamış ve yetişkinlerdeki bağlanma stillerini (güvenli, kaygılı/kararsız ve kaçıngan) tanımlayan ilk öz-bildirim ölçeklerinden birini sunmuştur. Daha sonraki yıllarda Kim Bartholomew ve Leonard Horowitz'in 1991'de geliştirdikleri Dörtlü Bağlanma Modeli, yetişkin bağlanma stillerini hem kişinin kendine yönelik olumlu/olumsuz modelini hem de başkalarına yönelik olumlu/olumsuz modelini dikkate alarak dört kategoriye (güvenli, saplantılı, kayıtsız ve korkulu) ayırmıştır. Bu model ve buna dayalı çeşitli ölçekler, yetişkin bağlanma stillerini değerlendirmede yaygın olarak kullanılmaktadır. Özetle: Bağlanma Teorisi: John Bowlby (1960'lardan itibaren) Bebek Bağlanma Stilleri ve Yabancı Ortam Deneyi: Mary Ainsworth (1970'ler) Yetişkin Bağlanma Stili Testlerinin İlk Geliştirilmesi: Cindy Hazan ve Phillip Shaver (1987) Dörtlü Bağlanma Modeli: Kim Bartholomew ve Leonard Horowitz (1991) Günümüzde yetişkin bağlanma stillerini ölçmek için çeşitli öz-bildirim anketleri ve ölçekler bulunmaktadır. Bu testler, bireylerin romantik ilişkilerindeki bağlanma örüntülerini anlamalarına ve araştırmacılara bu konuda veri toplamalarına yardımcı olmaktadır.

Bağlanma stili, bireylerin yakın ilişkilerinde kurdukları duygusal bağın niteliğini ve bu ilişkilerdeki davranış örüntülerini ifade eder. Çocukluk döneminde birincil bakım verenlerle kurulan ilk ilişkiler, yetişkinlikteki romantik ilişkiler, arkadaşlıklar ve aile ilişkileri de dahil olmak üzere tüm yakın ilişkilerde kendini gösteren temel bir ilişki kurma biçimidir. Bağlanma teorisine göre, bebekler hayatta kalmak ve güvende hissetmek için birincil bakıcılarına (genellikle ebeveynlerine) yakınlık arayışındadırlar. Bakıcının tutarlı, duyarlı ve güven verici tepkileri, bebeğin dünyayı güvenli bir yer olarak algılamasına ve başkalarına güven duymasına yardımcı olur. Bu olumlu deneyimler, "güvenli bağlanma" olarak adlandırılan sağlıklı bir bağlanma stilinin gelişmesine katkıda bulunur. Ancak, bakıcının tutarsız, ilgisiz veya reddedici davranışları, bebekte güvensizlik ve kaygıya yol açabilir. Bu tür olumsuz deneyimler, "güvensiz bağlanma" stillerinin (kaygılı-kararsız, kaçıngan ve dağınık) gelişmesine neden olabilir. Temel Bağlanma Stilleri Şunlardır: Güvenli Bağlanma: Bu stile sahip kişiler, yakın ilişkilerden rahatlık duyarlar, başkalarına güvenirler ve terk edilme korkusu yaşamazlar. Hem yakınlığı hem de bağımsızlığı dengede tutabilirler. Kaygılı-Kararsız Bağlanma: Bu stile sahip kişiler, yoğun bir yakınlık arzusuyla birlikte terk edilme korkusu yaşarlar. İlişkilerinde sürekli onay arayışındadırlar ve partnerlerine aşırı bağımlı olabilirler. Kaçıngan Bağlanma: Bu stile sahip kişiler, duygusal yakınlıktan kaçınır ve bağımsızlıklarını ön planda tutarlar. Başkalarına güvenmekte zorlanabilir ve yakın ilişkilerde mesafeli bir tutum sergileyebilirler. Dağınık Bağlanma: Bu stil, tutarsız ve öngörülemeyen bakım geçmişi olan kişilerde daha sık görülür. Hem yakınlık arayışı hem de korku içeren çelişkili davranışlar sergileyebilirler. İlişkilerinde kafa karışıklığı ve tutarsızlık hakim olabilir. Bağlanma stili, bireyin ilişkilerindeki beklentilerini, davranışlarını ve duygusal tepkilerini önemli ölçüde etkiler. Güvenli bağlanma genellikle daha sağlıklı ve tatmin edici ilişkilerle ilişkilendirilirken, güvensiz bağlanma stilleri ilişki sorunlarına ve duygusal zorluklara yol açabilir. Ancak, bağlanma stillerinin yaşam boyu sabit kalmadığı ve deneyimler ile terapi yoluyla değişebileceği unutulmamalıdır.